Voor Nour Edine (Marokko  1976) is Rotterdam zijn thuis.

In zijn minimale dagelijkse bestaan werd schilderen een vrijplaats. In het atelier van de Pauluskerk ontwikkelde hij een eigen stijl waarin verschillende verhalen, figuren, macht en onmacht worden verbeeld.

Het schilderen begon ooit met een gevonden keukenkast op straat.

“Ik nam het mee zodat mijn buurvrouw met haar rollator naar buiten kon, de kast blokkeerde de stoep.” Omdat de keukenkast zijn hele kamer vulde, besloot Nour van elke plaat hout een verhaal te schilderen, dit werd zijn eerste serie schilderijen L’histoire d’un placard (De geschiedenis van een keukenkast).

Vanaf dat moment schilderde Nour alleen op houten platen, kasten en stoelen die hij vond bij het grofvuil.

“Mensen gooien zoveel weg. Ik probeer letterlijk dat wat ik op de grond vind, zoveel waardigheid te geven, dat het als kunst aan de muur kan hangen. Precies zoals het gaat met mensen in de Pauluskerk. Het is niet goed dingen op straat te gooien, het is slecht voor het milieu, voor onze omgeving. Ik probeer nu kinderen te leren hoe ze gevonden hout creatief kunnen gebruiken. Dat is mijn filosofie. Dat is belangrijk. Soms schrik ik erven, hoeveel schoonheid daaruit voortkomt. En dat kost helemaal niks.”

De verborgen verhalen en figuren in zijn schilderijen verwerkt Nour via zijn eigen uitgevonden techniek: in de verf en graffitispray krast hij sjablonen en lagen als een levende collage op en door elkaar heen.

“Het contact met de Pauluskerk heeft mij energie gegeven om door te gaan. Leven is als vliegen. Een vliegtuig heeft een bepaalde hoogte,- en laagtelimiet waartussen het vliegt. Als het boven de limiet gaat, zal het exploderen, zakt het eronder dan stort het neer. Hoe blijf je in balans? Dat is de vraag in ons leven.”